Íslenskt og japanskt fyrirtæki ákváðu að keppa í róðri á áttæringi.8 liðsmenn frá báðum fyrirtækjum æfðu stíft og voru í toppformi þegar að sjálfri keppninni kom.

Úrslitin urðu þau að Japanirnir urðu 1 km á undan íslenska liðinu.

Eftir útreiðina var mórallinn að sjálfsögðu heldur slæmur í íslenska fyrirtækinu og yfirstjórnin ákvað að fyrirtækið yrði að vinna keppnina að ári. 

Var settur á fót vinnuhópur til að skoða vandamálið.Eftir heilmiklar pælingar komst vinnuhópurinn að því að Japanirnir létu 7 menn róa en einn stýra.  Í íslenska liðinu var það einn sem réri og sjö sem stjórnuðu. 

Vegna þessarar miklu krísu afréð yfirstjórn íslenska fyrirtækisins að fá ráðgjafarfyrirtæki til að kanna strúktur íslenska liðsins og gera nýtt skipurit ef á þyrfti að halda.

Eftir margra mánaða vinnu komust stjónunarfræðingarnir að því að vandinn lægi í því að í íslenska bátnum væru of margir sem stjórnuðu en of fáir sem réru.  Með hliðsjón af skýrslu sérfræðinganna var strax ráðist í skipulagsbreytingar.

Í stað þess að hafa sjö stýrimenn og einn ræðara voru nú hafðir tveir skipstjórar, tveir yfirstýrimenn, einn 1. stýrimaður, einn 2. stýrimaður, einn bátsmaður og einn ræðari. 
Að auki var ræðarinn "motiveraður"(hvataður, þ. e. látin ganga í gegnum hvataferli eða hvatningarferli) samkvæmt meginreglunni:  "að breikka starfssvið óbreyttra starfsmanna og veita þeim meiri ábyrgð". 

Næstu keppni unnu Japanirnir með 2 km forskoti.

Íslenska fyrirtækið rak að sjálfsögðu ræðarann með tilliti til lélegrar frammistöðu, en greiddi bónus til stjórnarinnar vegna þeirrar miklu vinnu sem hún hafði innt af hendi.